0

Wat een plezier en wat een ontwikkeling

Een verschil van dag en nacht is de manier om fase 1 en fase 2 bij CWO O10-1 te omschrijven. Maar dan wel in omgekeerde volgorde.

Met het vertrek van Aras uit ons team leverden we tig doelpunten in, maar hiervoor kregen we oude bekende Issa terug. Deze veranderingen betekenden automatisch het op een andere manier gaan voetballen van het team. Dit had alleen wat tijd nodig… tijd die we in begin niet kregen. Zeker niet als je ook nog in de beste afdeling van de hoofdklasse wordt ingedeeld. Bikkelen dus!

Murphy’s law, of gewoon in Nederlands: alles wat fout kon gaan, ging fout. Nog net in de voorbereiding brak Mehmet na een ongelukkige val in een duel op de training z’n sleutelbeen. Gelukkig maar 2 weken uitgeschakeld. Toen Mehmet bijna kon aansluiten, kreeg Levy met buitenspelen een bal op zijn pols… ideaal als keeper (not!). Tsja, al het goede komt in drieën. Nou het slechte ook! Bij de gym kreeg Noa een bal op de pols: breuk 3 in fase 1, bizar!! Het geluk bij het ongeluk was dat het driemaal een ‘nette breuk’ was en dus na 2 weken het gips eraf kon.

Iedere week werd de puzzel weer gelegd: op zoek naar een invaller zonder andere teams te kort te doen rondom hun eigen wedstrijd. Uit 10-2 en 10-3 deden onder andere Fenne, Daniel, Maas en Niek mee… waarschijnlijk vergeet ik nog iemand (sorry ik hield de tel niet meer bij!). Stuk voor stuk werkten zij zich, samen met onze eigen spelers, tig slagen in het rond. Maar het was te zwaar. Aan de inzet van een ieder lag het zeker niet.

In een aantal wedstrijden deden we nog geruime tijd ‘leuk mee’, maar werd het krachtsverschil aan het einde wat te groot. In een paar andere wedstrijden was de tegenstander simpelweg veel te goed. Geen schande. Wel verre van ideaal om zo vaak met grote cijfers te verliezen. Voor onszelf, maar ook voor de invallers om mee te maken. Zelfs als we compleet waren geweest, was het toen niet gelukt. En ook hier leer je (helaas) van.

Zoals volwassenen zouden zeggen: de gifbeker moest helemaal leeg. Tot het einde zat alles tegen. Dit moest en zou toch een keer omslaan naar geluk?

Tussen fase 1 en 2 werd nog drie keer geoefend tegen huidige of aanstaande hoofdklassers. Voor het eerst dit seizoen stonden we met ons gehele eigen team op het gras, waarbij in alle wedstrijden meer en meer te zien was waar we naar toe wilden qua spelopvatting. Plus de resultaten waren ook nog prima. Genoeg vertrouwen getankt voor de aankomende fase!

In fase 2 werden we (logischerwijs) in de 1e klasse ingedeeld. In de hoop dat de kinderen nu eindelijk weer even met vertrouwen konden gaan voetballen en konden laten zien waar we al weken mee bezig waren, werd de eerste wedstrijd meteen een monsterzege.

Uiteraard lekker na fase 1 met dezelfde scores, maar dan de andere kant op. Hopelijk werd niet alles zo makkelijk, want dan leer je ook weinig en is het plezier ook snel minder.

De wedstrijd bleek geen toevalstreffer. Ook de weken erna streden ‘onze kleine helden van de ietwat kleine velden’ als leeuwen. De manier van verdedigen ging met de week beter. Sterker nog, hier vanuit scoorden we met regelmaat. Maar ook zelf rustig voetballen en verzorgt vanuit achter opbouwen, ging met de week beter. Tsja, als je dat allemaal kan en vooral met en vooral elkaar doet: wie houd je dan nog tegen?!

Belangrijker dan resultaat: het plezier spat er vanaf en de kids ontwikkelen zich met gigantische stappen, zowel als team als individueel. Door veel vragen aan ze te stellen waarom we iets doen en hoe we het beter of makkelijker kunnen doen, is het hun ding geworden en denken ze veel na over het spel Ook hadden we in fase 1 genoeg geleerd. Sowieso het omgaan met emotie na verlies, 

teleurstelling en tegenslagen.

Terug naar de vraag wie ons ging tegenhouden in fase 2: niet Rozenburg, niet Slikkerveer, niet Rhoon, niet IJVV De Zwervers, niet VFC en niet Transvalia. Niemand is het antwoord! Maar speelden we in fase 2 dan altijd even goed? Nee, natuurlijk niet. Ook zaten er iets mindere wedstrijden, maar als je die ook weet te winnen, word je… ONGESLAGEN KAMPIOEN!

Een groep die zoveel tegenslagen heeft gehad en zo enorm voor elkaar door het vuur gaat. Dan is trots het enige juiste woord! Een enorm applaus voor onze helden van O10-1!